Discretiva

  obscurata dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

obscūrāta +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Modus flexurae originis
obscūrāta casus nominativus singularis · genus femininum participii obscūrātus
obscūrāta casus vocativus singularis · genus femininum participii obscūrātus
obscūrāta casus nominativus pluralis · genus neutrum participii obscūrātus
obscūrāta casus accusativus pluralis · genus neutrum participii obscūrātus
obscūrāta casus vocativus pluralis · genus neutrum participii obscūrātus
Appellatio +/-
 API: /ob.skuːˈraːta/(classice)
Syllabificatio phonetica: ob·scū·rā·ta — morphologica: obscur-a

obscūrātā +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Modus flexurae originis
obscūrātā casus ablativus singularis · genus femininum participii obscūrātus
Appellatio +/-
 API: /ob.skuːˈraːtaː/(classice)
Syllabificatio phonetica: ob·scū·rā·tā — morphologica: obscur-a

Dacoromane +/-

obscurata +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Modus flexurae originis
obscurata casus nominativus/accusativus singularis articulatus · genus femininum adiectivi obscurat
Appellatio +/-
 API: /ob.sku'rata/
Syllabificatio phonetica: ob·scu·ra·ta — morphologica: obscurat-a

Loci +/-

Titus Livius
-58…+17
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.

  • Ad quinque milia voluntariorum, Romani sociique, qui emerita stipendia sub imperatore P. Africano habebant, praesto fuere exeunti consuli et nomina dederunt. Per eos dies, quibus est profectus ad bellum consul, ludis Apollinaribus, a. d. quintum idus Quinctiles caelo sereno interdiu obscurata lux est, cum luna sub orbem solis subisset. —Ab urbe condita Titi Livii [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (Universitas Turicensis): Liber XXXVII, caput 4, [4] — obscurata
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: obscurata.