paaren

Germanice

Appellatio pronuntiatusque

paaren

API: [ˈpaːʀən]

(appellatio normata)

Syllabificatio phonetica: paa·ren — morphologica: paar-en

Verbum temporale

paar|en, -e, -te, gepaart

1. (Reflexivum) iungere, miscēre
2. (Transitivum) paria efficere; bīnās rēs compōnere, ēligere.

Coniugatio

Verbum finitum

Thema		Vox activa
paar-		Tempus praesens			imperfectum
Persona		indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	ich	paare	paare		paarte	paarte
II. sing.	du	paarst	paarest	paare! paar!	paartest	paartest
III. sing.	er, sie es	paart	paare		paarte	paarte
I. plur.	wir	paaren	paaren		paarten	paarten
II. plur.	ihr	paart	paaret	paart!	paartet	paartet
III. plur.	sie	paaren	paaren		paarten	paarten

Verbum infinitum

Modus	infinitivus		participium		gerundivum
Tempus	praesens	perfectum	praesens	perfectum	praesens
Vox activa	paaren	gepaart haben	paarend	gepaart	zu paarender, -e, -es

Dictiones derivatae

• gepaart
• Paar
• Paarung
• paarweise