paeninsulae

Discretiva

paeninsulae dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
paenīnsulae	casus genitivus singularis	substantivi paenīnsula
paenīnsulae	casus dativus singularis	substantivi paenīnsula
paenīnsulae	casus nominativus pluralis	substantivi paenīnsula
paenīnsulae	casus vocativus pluralis	substantivi paenīnsula

Appellatio pronuntiatusque

API: /pae̯ˈniːn.su.lae̯/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pae·nīn·su·lae — morphologica: paen-insul-ae

Formae aliae

• penīnsulae

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• Sed ipsius paeninsulae inter Pontum et Maeotium lacum excurrentis non amplior LXVII D p. longitudo est, latitudo nusquam infra duo iugera; Eonem vocant. ora ipsa Bospori utrimque ex Asia atque Europa curvatur in Maeotim. oppida in aditu [Bospori primo] Hermonasa, dein Cepoe Milesiorum, mox Stratoclia et Phanagoria ac paene desertum Apaturos ultumoque in ostio Cimmerium, quod antea Chimerion vocabatur. inde Maeotis lacus, in Europa dictus. —Naturalis historia Plinii