parabuntur

Discretiva

parabuntur dictio est in variis linguis:

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
parābuntur	tertia pluralis	futurum	passiva	indicativus	parō (parāre)

API: /paraːˈbuntur/

Syllabificatio phonetica: pa·rā·bun·tur — morphologica: par-abuntur

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

saec. I.

Est autem latius sparsum, primum violentia venti, deinde inertia hominum quos satis constat otiosos et immobiles tanti mali spectatores perstitisse; et alioqui nullus usquam in publico sipo, nulla hama, nullum denique instrumentum ad incendia compescenda. Et haec quidem, ut iam praecepi, parabuntur; tu, domine, dispice an instituendum putes collegium fabrorum dumtaxat hominum CL. Ego attendam, ne quis nisi faber recipiatur neve iure concesso in aliud utantur; nec erit difficile custodire tam paucos. —Epistulae Plini minoris ^[1]^[2]

saec. II. (ca. 105-110 p.C.n.)

vitia erunt, donec homines, sed neque haec continua et meliorum interventu pensantur: nisi forte Tutore et Classico regnantibus moderatius imperium speratis, aut minoribus quam nunc tributis parabuntur exercitus quibus Germani Britannique arceantur. nam pulsis, quod di prohibeant, Romanis quid aliud quam bella omnium inter se gentium existent? —Historiae P. Cornelii Taciti ^[3]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 Gaius Plinius Caecilius Secundus - Epistularum libri decem. (Bibliotheca Augustana): Liber decimus, Epistula 33, [2] — parabuntur
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 Vicicitatio: parabuntur.
↑ ^3.0 ^3.1 Publius Cornelius Tacitus - Historiarum libri XIV. (The Latin Library): Liber IV. [74] — parabuntur