parantur

Discretiva

parantur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
parantur	tertia pluralis	praesens	passiva	indicativus	parō (parāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /paˈrantur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pa·ran·tur — morphologica: par-antur

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Apuleius ca. 125-170

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

I

II

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (81 a.C.n. / 673 a.u.)

• Horum nihil dicitur. Parantur testes qui hoc dicant. Verum, opinor, viderimus, cum dixerint. Vnum tamen hoc cogitent, ita se gravis esse ut, si veritatem volent retinere, gravitatem possint obtinere; si eam neglexerint, ita levis esse ut omnes intellegant non ad obtinendum mendacium, sed ad verum probandum auctoritatem adiuvare. —Pro P. Quinctio oratio Ciceronis

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 158 p.C.n.)

• Quin igitur etiam ex aliis plerisque me arguitis? Nam saepe numero et vinum et holus et pomum et panem pretio mutavi. Eo pacto cuppedinariis omnibus famem decernis: quis enim ab illis obsonare audebit, si quidem statuitur omnia edulia quae depenso parantur non cenae, sed magiae desiderari? —Apologia sive Pro se de magia liber Apulei

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Nam quae ad edendum bibendumque in dies singulos prandii aut cenae causa parantur, penus non sunt; sed ea potius, quae huiusce generis longae usionis gratia contrahuntur et reconduntur, ex eo, quod non in promptu est, sed intus et penitus habeatur, penus dicta est. —Noctes Atticae A. Gellii