Discretiva

  parenti dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

parentī

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Modus flexurae originis
parentī casus dativus singularis substantivi parēns
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: /paˈren.tiː/(classice)
Syllabificatio phonetica: pa·ren·tiː — morphologica: parent-i

pārentī

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Modus flexurae originis
pārentī casus dativus singularis participii pārēns
pārentī casus ablativus singularis adiectivi pārēns
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: /paːˈren.tiː/(classice)
Syllabificatio phonetica: pā·ren·tī — morphologica: parent-i

parenti

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Modus flexurae originis
parenti forma pluralis adiectivi parente
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: /paˈrɛn.ti/
Syllabificatio phonetica: pa·ren·ti — morphologica: parent-i

Loci

+/-
Apuleius
ca. 125-170
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

  • «Per ego te» inquit «maternae caritatis foedera deprecor per tuae sagittae dulcia vulnera per flammae istius mellitas uredines vindictam tuae parenti sed plenam tribue et in pulchritudinem contumacem severiter vindica idque unum et pro omnibus unicum volens effice: virgo ista amore fraglantissimo teneatur hominis extremi, quem et dignitatis et patrimonii simul et incolumitatis ipsius Fortuna damnavit, tamque infimi ut per totum orbem non inveniat miseriae suae comparem.» —Metamorphoseon libri XI Apulei [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Apuleius - Metamorphoseon libri XI. (Bibliotheca Augustana): Liber IV. Capitulum XXXI. Versus 1 — parenti
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: parenti.