Discretiva

  parentis dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

parentis +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Modus flexurae originis
parentis casus genitivus singularis substantivi parēns
Appellatio +/-
 API: /paˈren.tis/(classice)
Syllabificatio phonetica: pa·ren·tis — morphologica: parent-is

parentīs +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Modus flexurae originis
parentīs casus accusativus pluralis substantivi parēns
Appellatio +/-
 API: /paˈren.tiːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: pa·ren·tīs — morphologica: parent-is

pārentis +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Modus flexurae originis
pārentis casus genitivus singularis participii pārēns
Appellatio +/-
 API: /paːˈren.tis/(classice)
Syllabificatio phonetica: pā·ren·tis — morphologica: parent-is

pārentīs +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Modus flexurae originis
pārentīs casus accusativus pluralis · genus masculinum participii pārēns
pārentīs casus accusativus pluralis · genus femininum participii pārēns
Appellatio +/-
 API: /paːˈren.tiːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: pā·ren·tīs — morphologica: parent-is

Loci +/-

Apuleius
ca. 125-170
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

  • Ego quidem, simplicissima Psyche, parentis meae Veneris praeceptorum immemor, quae te miseri extremique hominis devinctam cupidine infimo matrimonio addici iusserat, ipse potius amator advolavi tibi. Sed hoc feci leviter, scio, et praeclarus ille sagittarius ipse me telo meo percussi teque coniugem meam feci, ut bestia scilicet tibi viderer et ferro caput excideres meum quod istos amatores tuos oculos gerit. —Metamorphoseon libri XI Apulei [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Apuleius - Metamorphoseon libri XI. (Bibliotheca Augustana): Liber V. Capitulum XXIV. Versus 3 — parentis
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: parentis.