Discretiva

  parentum dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Modus flexurae originis
parentum casus genitivus pluralis substantivi parēns
parentum casus genitivus pluralis substantivi parentēs

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /paˈren.tum/(classice)
Syllabificatio phonetica: pa·ren·tum — morphologica: parent-um

Formae aliae

+/-

Loci

+/-
Marcus Terentius Varro
-116…-27
Apuleius
ca. 125-170
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 47-45 a.C.n.)

  • Quae si esset, negant ullum casum duobus modis debuisse dici; quod fit contra. Nam sine reprehensione vulgo alii dicunt in singulari hac ovi et avi, alii hac ove et ave; in multitudinis hae puppis restis et hae puppes restes; item quod in patrico casu hoc genus dispariliter dicuntur civitatum parentum et civitatium parentium, in accusandi hos montes fontes et hos montis fontis. —De lingua Latina Varronis [1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

  • Necdum sermonem Psyche finierat, et illa vesanae libidinis et invidiae noxiae stimulis agitata, e re concinnato mendacio fallens maritum, quasi de morte parentum aliquid comperisset, statim navem ascendit et ad illum scopulum protinus pergit et quamvis alio flante vento caeca spe tamen inhians, «Accipe me,» dicens «Cupido, dignam te coniugem et tu, Zephyre, suscipe dominam» saltu se maximo praecipitem dedit. —Metamorphoseon libri XI Apulei [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Terentius Varro - De lingua Latina. Liber octavus, XXXVII. — parentum
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: parentum.
  3. 3.0 3.1 Apuleius - Metamorphoseon libri XI. (Bibliotheca Augustana): Liber V. Capitulum XXVII. Versus 1 — parentum