Discretiva

  pervenerit dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
pervēnerit tertia singularis perfectum activa coniunctivus perveniō (pervenīre)
pervēnerit tertia singularis futurum exactum activa indicativus perveniō (pervenīre)
Appellatio +/-
 API: /perˈweːnerit/(classice)
Syllabificatio phonetica: per·vē·ne·rit — morphologica: per-ven-erit

Loci +/-

Aulus Cornelius Celsus 30 C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana +/-

class.

  • Si vero os in vicino est, id quoque disci potest, iam necne eo fistula pervenerit; *** penetravit, quatenus nocuerit. —De Medicina Celsi [1][2]

saec. I.

  • quodve miraculum maius, herbam esse quae admoveat Aegyptum Italiae in tantum, ut Galerius a freto Siciliae Alexandriam septimo die pervenerit, Ba<l>billus sexto, ambo praefecti, aestate vero post XV a<nnos> Valerius Marianus ex praetoriis senatoribus a Puteolis non<o> die lenissumo flatu? —Naturalis historia Plinii [3][2]

Fontes

  1. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber quintus, XXVIII. [[12c] ] — pervenerit
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: pervenerit.
  3. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber undevicesimus, cap. 1, [3] — pervenerit