placento

Discretiva

placento dictio est in variis linguis:

• Esperantice: placento

Formae affines

Latine

placentō

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
placentō	tertia pluralis	futurum	activa	imperativus	placeō (placēre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /plaˈkentoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pla·cen·tō — morphologica: plac-ento

Usus

Latinitas postclassica

saec. V.

• Tale enim est iis praedicare quod perfectum est, quale si mendicum pannis obrutum holoserica velis induere, et esurientem rusticum placento delectare: necesse est ut ab utroque ista recusetur oblatio. —Sermones Maximi Taurinensis. (m. ca. 420). Sermo CIV.

Bohemice

placento

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
placento	casus vocativus singularis	substantivi placenta

Appellatio pronuntiatusque

API: [ˈplat͡sɛntɔ]

Syllabificatio phonetica: pla·cen·to — morphologica: placent-o