placiturum

Discretiva

placiturum dictio est in variis linguis:

Forma	Modus flexurae	originis
placitūrum	casus accusativus singularis · genus masculinum	participii placitūrus
placitūrum	casus nominativus singularis · genus neutrum	participii placitūrus
placitūrum	casus accusativus singularis · genus neutrum	participii placitūrus
placitūrum	casus vocativus singularis · genus neutrum	participii placitūrus

API: /pla.kiˈtuːrum/

Syllabificatio phonetica: pla·ci·tū·rum — morphologica: placit-ur-um

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

class. (55 a.C.n. / 699 a.u.)

Placiturum tibi esse librum meum suspicabar: tam valde placuisse, quam scribis, valde gaudeo. Quod me admones de nostra Urania suadesque, ut meminerim Iovis orationem, quae est in extremo illo libro, ego vero memini et illa omnia mihi magis scripsi quam ceteris. —Epistolae ad Quintum fratrem Ciceronis ^[1]^[2]

class.

Vocato senatu cum sibi defectionis ab Romanis consilium placiturum nullo modo, nisi necessarium fuisset, praefatus esset, quippe qui liberos ex Ap. Claudi filia haberet filiamque Romam nuptum M. Livio dedisset; ceterum maiorem multo rem magisque timendam instare; —Ab urbe condita Titi Livii ^[3]^[2]

class.

scias licet ad finem non pervenisse quae ad invidiam perducta sunt. maria terrasque, rerum naturam statione mutavit sua: moriamur trecenti, ut hic primum invenerit quod mutare non possit. Si tam demens placiturum consilium erat, cur non potius in turba fugimus? —Suasoriae Senecae maioris ^[4]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 Marcus Tullius Cicero - Epistolae ad Quintum fratrem. (The Latin Library): Liber secundus. Ep. 7 [1] — placiturum
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 ^2.3 Vicicitatio: placiturum.
↑ ^3.0 ^3.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (The Latin Library): Liber XXIII, caput 2, [5] — placiturum
↑ ^4.0 ^4.1 Lucius Annaeus Seneca Maior - Suasoriae. (Universitas Turicensis): Caput 2, [3] — placiturum