praecucurrisse

Discretiva

praecucurrisse dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
praecucurrisse	—	perfectum	activa	infinitivus	praecurrō (praecurrere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /prae̯.ku.kurˈris.se/

(classice)

Syllabificatio phonetica: prae·cu·cur·ris·se — morphologica: prae-cucurr-isse

Formae aliae

• (Syncop.) praecurrisse

Loci

Lucius Annaeus Seneca -3…+65

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Claudius Quadrigarius in duodevicensimo annalium tradit, cum obsideretur Grumentum et iam ad summam desperationem ventum esset, duos seruos ad hostem transfugisse et operae pretium fecisse. Deinde urbe capta passim discurrente victore illos per nota itinera ad domum, in qua servierant, praecucurrisse et dominam suam ante egisse; quaerentibus, quaenam esset, dominam et quidem crudelissimam ad supplicium ab ipsis duci professos esse. —De beneficiis Senecae