praecucurrisset

Discretiva

praecucurrisset dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
praecucurrisset	tertia singularis	plusquam perfectum	activa	coniunctivus	praecurrō (praecurrere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /prae̯.ku.kurˈris.set/

(classice)

Syllabificatio phonetica: prae·cu·cur·ris·set — morphologica: prae-cucurr-isset

Formae aliae

• (Syncop.) praecurrisset

Usus

Latinitas postclassica

saec. IV.

• Nunc de mysteriis dicere tempus admonet, atque ipsam sacramentorum rationem edere: quam ante baptismum si putassemus insinuandam nondum initiatis, prodidisse potius quam edidisse aestimaremur. Deinde quod inopinantibus melius se ipsa lux mysteriorum infuderit, quam si eam sermo aliquis praecucurrisset. —De mysteriis Ambrosii Mediolanensis (c.339-397). Caput primum. 2.