Discretiva

  praecurris dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

Proprietates grammaticales +/-

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
praecurris secunda singularis praesens activa indicativus praecurrō (praecurrere)

Appellatio +/-

 API: /prae̯ˈkur.ris/(classice)
Syllabificatio phonetica: prae·cur·ris — morphologica: prae-curr-is

Loci +/-

Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius
ca. 480-525
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas postclassica

saec. VI.  (ca. 523-525 p.C.n.)

  • Recte, inquit, praecurris idque, uti medici sperare solent, indicium est erectae iam resistentisque naturae. —Consolatio philosophiae Boetii [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius - Consolatio philosophiae libri quinque. Ed. Ernst Gegenschatz/Olof Gigon, Monaci/Turici 1947. (Bibliotheca Augustana):  Liber quartus.  Sectio 2.p.  [25] — praecurris
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: praecurris.