praedicaris

Discretiva

praedicaris dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
praedīcāris	secunda singularis	praesens	passiva	coniunctivus	praedīcō (praedīcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /prae̯̯diːˈkaːris/

(classice)

Syllabificatio phonetica: prae·dī·cā·ris — morphologica: prae-dic-aris

Loci

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.

• “Satis” inquit, “mihi fuerit mercedis”, Thales sapiens, “si id quod a me didicisti, cum proferre ad quospiam coeperis, tibi non adsciveris, sed eius inventi me potius quam alium repertorem praedicaris.” Pulchra merces prorsum ac tali viro digna et perpetua; nam et in hodiernum ac dein semper Thali ea merces persolvetur ab omnibus nobis, qui eius caelestia studia vere cognovimus. —Florida Apulei