Discretiva

  praedicat dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

praedicat +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
praedicat tertia singularis praesens activa indicativus praedicō (praedicāre)
Appellatio +/-
 API: /ˈprae̯dikat/(classice)
Syllabificatio phonetica: prae·di·cat — morphologica: prae-dic-at

praedīcat +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
praedīcat tertia singularis praesens activa coniunctivus praedīcō (praedīcere)
Appellatio +/-
 API: /prae̯̯ˈdiːkat/(classice)
Syllabificatio phonetica: prae·dī·cat — morphologica: prae-dic-at

Loci +/-

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana +/-

saec. I.

  • Hortorum Cato praedicat caules. hinc primum agricolae aestimabant prisci et sic statim faciebant iudicium, nequam esse in domo matrem familias – etenim haec cura feminae dicebatur –, ubi indiligens esset hortus, quippe e carnario aut macello vivendum e<sse>. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber undevicesimus, cap. 19, [57] — praedicat
  2. Vicicitatio: praedicat.