Discretiva

  praedicavit dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
praedicāvit tertia singularis perfectum activa indicativus praedicō (praedicāre)

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /prae̯̯diˈkaːwit/(classice)
Syllabificatio phonetica: prae·di·cā·vit — morphologica: prae-dicav-it

Loci

+/-
C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

+/-

saec. I.

  • Hippocrates miris laudibus in mulierum usum praedicavit has, a<t> hunc modum medicorum nemo novit. ille eas volvae cum melle vel rosaceo vel irino vel li<l>ino admovit, item ad ciendos menses secundasque. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXV, cap. 18, [40] — praedicavit
  2. Vicicitatio: praedicavit.