praedicet
Discretiva
praedicet dictio est in variis linguis: |
Formae affines
+/-praedicet
+/-Proprietates grammaticales
+/-Forma | Persona | Tempus | Vox | Modus | Verbum |
---|---|---|---|---|---|
praedicet | tertia singularis | praesens | activa | coniunctivus | praedicō (praedicāre) |
Appellatio pronuntiatusque
+/-API: /ˈprae̯diket/ (classice) - Syllabificatio phonetica: prae·di·cet — morphologica: prae-dic-et
praedīcet
+/-Proprietates grammaticales
+/-Forma | Persona | Tempus | Vox | Modus | Verbum |
---|---|---|---|---|---|
praedīcet | tertia singularis | futurum | activa | indicativus | praedīcō (praedīcere) |
Appellatio pronuntiatusque
+/-API: /prae̯̯ˈdiːket/ (classice) - Syllabificatio phonetica: prae·dī·cet — morphologica: prae-dic-et
Loci
+/-C. Plinius Secundus 23-79 | ||||||||||||||||||||||
antiq. | class. | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
Latinitas Romana
+/-
- commendetur ergo in cibis tertium genus licet a<c> praeferatur hortensi<i>s saporibus et nil sit corporis malorum, cui non salutares trychnos Xenocrates praedicet; non tamen auxilia e<a>rum tanti sunt, ut id<eo> plura nos de iis commemorare fas putem, praesertim tanta copia innoxiorum medicaminum. —Naturalis historia Plinii [1][2]
Fontes
- ↑ Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXI, cap. 105, [181] — praedicet
- ↑ Vicicitatio: praedicet.