Discretiva

  praedicta dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

praedicta +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Modus flexurae originis
praedicta casus nominativus singularis · genus femininum participii praedictus
praedicta casus vocativus singularis · genus femininum participii praedictus
praedicta casus nominativus pluralis · genus neutrum participii praedictus
praedicta casus accusativus pluralis · genus neutrum participii praedictus
praedicta casus vocativus pluralis · genus neutrum participii praedictus
Appellatio pronuntiatusque +/-
 API: /prae̯̯ˈdikta/(classice)
Syllabificatio phonetica: prae·dic·ta — morphologica: prae-dict-a

praedictā +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Modus flexurae originis
praedictā casus ablativus singularis · genus femininum participii praedictus
Appellatio pronuntiatusque +/-
 API: /prae̯̯ˈdiktaː/(classice)
Syllabificatio phonetica: prae·dic·tā — morphologica: prae-dict-a

Loci +/-

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana +/-

saec. I.

  • ecce fulgurum monitus, oraculorum praescita, haruspicum praedicta atque etiam parva dictu in auguriis sternumenta et offensiones pedum. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber secundus, cap. 5, [24] — praedicta
  2. Vicicitatio: praedicta.