praesentius

Discretiva

praesentius dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
praesentius	casus nominativus singularis · genus neutrum	praesentior (praesēns comparativus)
praesentius	casus accusativus singularis · genus neutrum	praesentior (praesēns comparativus)
praesentius	casus vocativus singularis · genus neutrum	praesentior (praesēns comparativus)

Appellatio pronuntiatusque

API: /prae̯ˈsentius/

(classice)

Syllabificatio phonetica: prae·sen·ti·us — morphologica: praes-ent-ius

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

Decimus Iunius Iuvenalis 100-128

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• ea est natura, ut hominem occidat, nisi invenerit quod in homine perimat. cum eo solo conluctatur veluti praesentius invento, [sola haec pugna est, cum venenum in visceribus reperit] mirumque, exitialia per se ambo cum sint, duo venena in homine conmoriuntur, ut homo supersit. —Naturalis historia Plinii

Latinitas postclassica

saec. II.

• hic, ubi nocturnae Numa constituebat amicae

(nunc sacri fontis nemus et delubra locantur

Iudaeis, quorum cophinus fenumque supellex;

omnis enim populo mercedem pendere iussa est

arbor et eiectis mendicat silva Camenis),

in vallem Egeriae descendimus et speluncas

dissimiles veris. quanto praesentius esset

numen aquis, viridi si margine cluderet undas

herba nec ingenuum violarent marmora tofum. —Saturae D. Iuni Iuvenalis