probaturum

Discretiva

probaturum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
probātūrum	casus accusativus singularis · genus masculinum	participii probātūrus
probātūrum	casus nominativus singularis · genus neutrum	participii probātūrus
probātūrum	casus accusativus singularis · genus neutrum	participii probātūrus
probātūrum	casus vocativus singularis · genus neutrum	participii probātūrus

Appellatio pronuntiatusque

API: /pro.baːˈtuːrum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pro·bā·tū·rum — morphologica: probatur-um

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Plinius minor 61-113

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• Utrum igitur percurri omnem Epicuri disciplinam placet an de una voluptate quaeri, de qua omne certamen est? Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Sic faciam igitur, inquit: unam rem explicabo, eamque maximam, de physicis alias, et quidem tibi et declinationem istam atomorum et magnitudinem solis probabo et Democriti errata ab Epicuro reprehensa et correcta permulta. nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. —De finibus bonorum et malorum Ciceronis

saec. I.

• Uxori enim meae audita morte avi volenti ad amitam suam excurrere usum eorum negare durum putavi, cum talis officii gratia in celeritate consisteret, sciremque te rationem itineris probaturum, cuius causa erat pietas. Haec tibi scripsi, quia mihi parum gratus fore videbar, si dissimulassem inter alia beneficia hoc unum quoque me debere indulgentiae tuae, quod fiducia eius quasi consulto te non dubitavi facere, quem si consuluissem, sero fecissem. —Epistulae Plini minoris