Discretiva

  resolverit dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

Proprietates grammaticales +/-

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
resolverit tertia singularis perfectum activa coniunctivus resolvō (resolvere)
resolverit tertia singularis futurum exactum activa indicativus resolvō (resolvere)

Appellatio pronuntiatusque +/-

 API: /reˈsolwerit/(classice)
Syllabificatio phonetica: re·sol·ve·rit — morphologica: re-solv-erit

Loci +/-

Aulus Cornelius Celsus 30
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana +/-

class.

  • Ergo quotiens ulcus resolverit, eluere id, si reprimendus umor videbitur, vino ex aqua pluvia[ti]li mixto vel aqua, in qua lenticula cocta sit, debebit; si purgandum erit, mulso; rursusque inponere eadem. —De Medicina Celsi [1][2]

Fontes

  1. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber septimus, III. [[3] ] — resolverit
  2. Vicicitatio: resolverit.