ruenda

Discretiva

ruenda dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

ruenda

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
ruenda	casus nominativus singularis · genus femininum	gerundivi ruendus
ruenda	casus vocativus singularis · genus femininum	gerundivi ruendus
ruenda	casus nominativus pluralis · genus neutrum	gerundivi ruendus
ruenda	casus accusativus pluralis · genus neutrum	gerundivi ruendus
ruenda	casus vocativus pluralis · genus neutrum	gerundivi ruendus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ruˈenda/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ru·en·da — morphologica: ru-end-a

ruendā

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
ruendā	casus ablativus singularis · genus femininum	gerundivi ruendus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ruˈendaː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ru·en·dā — morphologica: ru-end-a

Usus

Latinitas humanistica

saec. XV. (ca. 1487/1490)

• Sed tamen usque tuis manibus licet omnia vertas

Sintque vel arbitrio quaeque ruenda tuo

(Pro, scelus!) ac tanto privaveris inde marito

Me modo dum sanctos, heu, colit ille deos,

Non facies ut fama viri, Fors diva, perempti

In tantis pereat, diva superba, malis:

Nam, dum Bebriacis populis, sanctissime coniunx,

Civibus atque meis iura petita dabo,

Te duce cuncta geram: tua nam mihi semper imago

Ante oculos stabit rite colenda meos. —Carmina varia Naldi Naldii (1436-1513). §1, 10. Elegia, 141.