Discretiva

  ruentes dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Modus flexurae originis
ruentēs casus nominativus pluralis · genus masculinum participii ruēns
ruentēs casus accusativus pluralis · genus masculinum participii ruēns
ruentēs casus vocativus pluralis · genus masculinum participii ruēns
ruentēs casus nominativus pluralis · genus femininum participii ruēns
ruentēs casus accusativus pluralis · genus femininum participii ruēns
ruentēs casus vocativus pluralis · genus femininum participii ruēns
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: /ruˈenteːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: ru·en·tēs — morphologica: ru-ent-es

Loci

+/-
C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

+/-

saec. I.

  • vagi quippe et ruentes torrentium modo, ut aliquis placere ostendimus, tonitrua et fulgura edunt. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber secundus, cap. 49, [131] — ruentes
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: ruentes.