ruentibus

Discretiva

ruentibus dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
ruentibus	casus dativus pluralis	participii ruēns
ruentibus	casus ablativus pluralis	participii ruēns

Appellatio pronuntiatusque

API: /ruˈentibus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ru·en·ti·bus — morphologica: ru-ent-ibus

Loci

Titus Livius -58…+17

Lucius Annaeus Seneca -3…+65

P. Cornelius Tacitus ca. 55-117

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Haec equites dimissi passim imperabant; mox Hasdrubal ipse cum omni exercitu aderat, varioque omnia tumultu strepunt ruentibus in naves simul remigibus militibusque fugientium magis e terra quam in pugnam euntium modo. —Ab urbe condita Titi Livii

class. (41 p.C.n.)

• Hic barbaris forte ruentibus in bella exitus est; cum mobiles animos species iniuriae perculit, aguntur statim et qua dolor traxit ruinae modo legionibus incidunt incompositi, interriti, incauti, pericula adpetentes sua; gaudent feriri et instare ferro et tela corpore urgere et per suum vulnus exire. —De ira libri III Senecae

Latinitas postclassica

saec. II. (ca. 105/110 p.C.n.)

• Militum impetus ne foribus quidem Palatii coercitus quo minus convivium inrumperent, ostendi sibi Othonem expostulantes, vulnerato Iulio Martiale tribuno et Vitellio Saturnino praefecto legionis, dum ruentibus obsistunt. —Historiae P. Cornelii Taciti