Discretiva

  ruentis dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

ruentis

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Modus flexurae originis
ruentis casus genitivus singularis participii ruēns
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: /ruˈentis/(classice)
Syllabificatio phonetica: ru·en·tis — morphologica: ru-ent-is

ruentīs

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Modus flexurae originis
ruentīs casus accusativus pluralis · genus masculinum participii ruēns
ruentīs casus accusativus pluralis · genus femininum participii ruēns
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: /ruˈentiːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: ru·en·tīs — morphologica: ru-ent-is

Loci

+/-
Titus Livius
-58…+17
Aulus Cornelius Celsusca. -25…+50
antiq. class.class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class. (ca. 30 p.C.n.)

  • Accessit etiam fortuita res ad animos eorum firmandos; nam cum turris per aggerem parum densati soli ageretur, rota una in altiorem orbitam depressa ita turrim inclinavit, ut speciem ruentis hostibus, trepidationem insanam superstantibus armatis praebuerit. —Ab urbe condita Titi Livii [1][2]

class.

  • Si profusionem timemus, quod ex sede vulneris et ex magnitudine eius et ex impetu ruentis sanguinis intellegi potest, siccis linamentis vulnus inplendum est, supraque imponenda spongia ex aqua frigida expressa ac manu super conprimenda. —De Medicina Celsi [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (The Latin Library): Liber XXXII, caput 17, [16] — ruentis
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: ruentis.
  3. 3.0 3.1 Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber quintus, XXVI. [21a] — ruentis