ruentium

Discretiva

ruentium dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
ruentium	casus genitivus pluralis	participii ruēns

Appellatio pronuntiatusque

API: /ruˈentium/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ru·en·ti·um — morphologica: ru-ent-ium

Loci

P. Cornelius Tacitus 55-117

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II. (ca. 116 p.C.n.)

• virtus seu fraus eadem Inguiomero effugium dedit: ceteri passim trucidati. et plerosque tranare Visurgim conantis iniecta tela aut vis fluminis, postremo moles ruentium et incidentes ripae operuere. quidam turpi fuga in summa arborum nisi ramisque se occultantes admotis sagittariis per ludibrium figebantur, alios prorutae arbores adflixere. —Annales P. Cornelii Taciti

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Multos in eculeo fortune habitos, multos in delitiis scimus, multos magno impetu rotatos; nec scandentium desunt exempla nec ruentium, nec sum nescius quosdam ex altiore fastigio prolapsos. —De remediis utriusque fortune Petrarcae