Discretiva

  scripseram dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
scrīpseram prima singularis plusquam perfectum activa indicativus scrībō (scrībere)

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /ˈskriːp.se.ram/(classice)
Syllabificatio phonetica: scrīp·se·ram — morphologica: scrips-eram

Loci

+/-
L. Iunius Moderatus Columella
ca. 4–70
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.

  • Prioribus libris, quos ad te de constituendis colendisque vineis, Silvine, scripseram, nonnulla defuisse dixisti, quae agrestium operum studiosi desiderarent; neque ego infitior aliqua me praeteriisse, quamvis inquirentem sedulo, quae nostri saeculi cultores quaeque veteres literarum monumentis prodiderunt: sed cum sim professus rusticae rei praecepta, nisi fallor, asseveraveram, quae vastitas eius scientiae contineret, non cuncta me dicturum, sed plurima. —De re rustica L. Iunii Moderati Columellae [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Lucius Iunius Moderatus Columella - De re rustica - Libri XII. ed. V. Lundström. Anno 1902-1917. (Universitas Turicensis): Liber quintus. Caput 1  — scripseram
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: scripseram.