Discretiva

  scripsissent dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
scrīpsissent tertia pluralis plusquam perfectum activa coniunctivus scrībō (scrībere)

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /skriːpˈsis.sent/(classice)
Syllabificatio phonetica: scrīp·sis·sent — morphologica: scrips-issent

Loci

+/-
M. Tullius Cicero
–106…–43
C. Plinius Secundus
23–79
C. Suetonius Tranquillus
ca. 70–150
Aulus Gellius
ca. 130-180
antiq. class. I IIII III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 85 a.C.n. / 669 a.u.)

  • Quinquepertita argumentatio est huiusmodi: “Omnes leges, iudices, ad commodum rei publicae referre oportet et eas ex utilitate communi, non ex scriptione quae in litteris est interpretari. Ea enim virtute et sapientia maiores nostri fuerunt ut in legibus scribendis nihil sibi aliud nisi salutem atque utilitatem rei publicae proponerent. Neque enim ipsi quod obesset scribere volebant, et, si scripsissent, cum esset intellectum, repudiatum iri legem intellegebant.” —De inventione Ciceronis [1][2]

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

  • Alica res Romana est et non pridem excogitata; alioqui non tisanae potius laudes scripsissent Graeci. nondum arbitror Pompei Magni aetate in usu fuisse, et ideo vix quicquam de ea scriptum ab Asclepiadis schola. esse quidem eximie utilem nemo dubitat, sive eluta detur ex aqua mulsa sive in sorbitione decocta sive in pulte. —Naturalis historia Plinii [3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

  • Ante omnia instituit, ut e libertorum defunctorum bonis pro semisse dextans ei cogeretur, qui sine probabili causa eo nomine essent, quo fuissent ullae familiae quas ipse contingeret; deinde, ut ingratorum in principem testamenta ad fiscum pertinerent, ac ne impune esset studiosis iuris, qui scripsissent vel dictassent ea; tunc ut lege maiestatis facta dictaque omnia, quibus modo delator non deesset, tenerentur. —De vita Caesarum C. Suetoni Tranquilli [4][2]

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

  • Praeterea ego de partu humano, praeterquam quae scripta in libris legi, hoc quoque usu venisse Romae comperi: feminam bonis atque honestis moribus, non ambigua pudicitia, in undecimo mense post mariti mortem peperisse, factumque esse negotium propter rationem temporis, quasi marito mortuo postea concepisset, quoniam decemviri in decem mensibus gigni hominem, non in undecimo scripsissent; sed divum Hadrianum causa cognita decrevisse in undecimo quoque mense partum edi posse; idque ipsum eius rei decretum nos legimus. —Noctes Atticae A. Gellii [5][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - De inventione. (The Latin Library): Liber primus. XXXVIII. [68] — scripsissent
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 Vicicitatio: scripsissent.
  3. 3.0 3.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXII, cap. 61, [128] — scripsissent
  4. 4.0 4.1 Gaius Suetonius Tranquillus - De vita Caesarum libri VIII. (Bibliotheca Augustana): Liber sextus. Nero. XXXII. [2] — scripsissent
  5. 5.0 5.1 Aulus Gellius, Noctes Atticae libri viginti. (Peter K. Marshall, Oxonii MCMLXVIII). Liber tertius. Capitulum XVI, [12] — scripsissent