Discretiva

  scripsisset dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
scrīpsisset tertia singularis plusquam perfectum activa coniunctivus scrībō (scrībere)

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /skriːpˈsis.set/(classice)
Syllabificatio phonetica: scrīp·sis·set — morphologica: scrips-isset

Loci

+/-
M. Tullius Cicero
–106…–43
Quintus Curtius Rufus
fl.c.50
M. Fabius Quintilianus
ca. 35–100
Apuleius
ca. 125–170
Aulus Gellius
ca. 130-180
antiq. class. II IIII III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

  • memini me adesse P. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Fadio Gallo, cuius in testamento scriptum esset se ab eo rogatum ut omnis hereditas ad filiam perveniret. id Sextilius factum negabat. poterat autem inpune; quis enim redargueret? nemo nostrum credebat, eratque veri similius hunc mentiri, cuius interesset, quam illum, qui id se rogasse scripsisset, quod debuisset rogare. addebat etiam se in legem Voconiam iuratum contra eam facere non audere, nisi aliter amicis videretur. —De finibus bonorum et malorum Ciceronis [1][2]

saec. I.

  • Fere idem erant, quos alioqui rex habuerat invisos. Nam cum experiri vellet militum animos, admonuit, qui litteras in Macedoniam ad suos scripsisset, iis, quos ipse mittebat, perlaturis cum fide traderet. Simpliciter ad necessarios suos quisque scripserat, quae sentiebat: aliis gravis erat, plerisque non ingrata militia. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi [3][2]

saec. I.  (ca. 90–96 p.C.n.)

  • Artem autem memoriae primus ostendisse dicitur Simonides, cuius vulgata fabula est: cum pugili coronato carmen, quale componi victoribus solet, mercede pacta scripsisset, abnegatam ei pecuniae partem quod more poetis frequentissimo degressus in laudes Castoris ac Pollucis exierat: quapropter partem ab iis petere quorum facta celebrasset iubebatur. —Institutio oratoria Quintiliani [4][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 158 p.C.n.)

  • Ceterum eadem via multi rei cuiusvis maleficii postulabuntur, si ratum futurum est quod quisque in epistola sua vel amore vel odio cuiuspiam scripserit. ‘Magum te scripsit Pudentilla: igitur magus es.’ Quid si consulem me scripsisset: consul essem? Quid enim si pictorem, si medicum, quid denique, si innocentem? Num aliquid horum putares idcirco, quod illa dixisset? Nihil scilicet. —Apologia sive Pro se de magia liber Apulei [5][2]

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

  • Nam cum is ad matrem ita scripsisset: ‘Rex Alexander Iovis Hammonis filius Olympiadi matri salutem dicit’, Olympias ei rescripsit ad hanc sententiam: ‘Amabo’, inquit ‘mi fili, quiescas neque deferas me neque criminere adversum Iunonem; malum mihi prorsum illa magnum dabit, cum tu me litteris tuis paelicem esse illi confiteris.’ —Noctes Atticae A. Gellii [6][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - De finibus bonorum et malorum libri quinque. (The Latin Library): Liber secundus. XVII. [55] — scripsisset
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 2.5 Vicicitatio: scripsisset.
  3. 3.0 3.1 Quintus Curtius Rufus - Historiae Alexandri Magni. (Bibliotheca Augustana), Liber VII. Capitulum II, [36] — scripsisset
  4. 4.0 4.1 Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber undecimus, II. [11] — scripsisset
  5. 5.0 5.1 Apuleius - Apologia sive Pro se de magia liber. (Bibliotheca Augustana): Pagina 4. Sectio 79. Versus 4 — scripsisset
  6. 6.0 6.1 Aulus Gellius, Noctes Atticae libri viginti. (Peter K. Marshall, Oxonii MCMLXVIII). Liber tertius decimus. Capitulum IV, [2] — scripsisset