Discretiva

  solstitiis dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Modus flexurae originis
sōlstitiīs casus dativus pluralis substantivi sōlstitium
sōlstitiīs casus ablativus pluralis substantivi sōlstitium

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /soːlˈsti.ti.iːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: sōl·sti·ti·īs — morphologica: solstit-iis

Loci

M. Tullius Cicero
-106…-43
C. Plinius Secundus
23–79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

  • Quid vero tanta rerum consentiens, conspirans, continuata cognatio quem non coget ea, quae dicuntur a me, conprobare? possetne uno tempore florere, dein vicissim horrere terra, aut tot rebus ipsis se inmutantibus solis accessus discessusque  solstitiis  brumisque cognosci. aut aestus maritimi fretorumque angustiae ortu aut obitu lunae commoveri, aut una totius caeli conversione cursus astrorum dispares conservari? —De natura deorum Ciceronis [1][2]

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

  • Padi fons mediis diebus aestivis velut interquiescens semper aret. in Tenedo insula fons semper a tertia noctis hora in sextam ab aestivo solstitio exundat, et in Delo insula Inopus fons eodem quo Nilus modo ac pariter cum eo decrescit augeturve. contra Timavum amnem insula parva in mari est cum fontibus calidis, qui pariter cum aestu maris crescunt minuunturque. in agro Pitinate trans Appenninum fluvius Novanus, omnibus  solstitiis  torrens, bruma siccatur. —Naturalis historia Plinii [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - De natura deorum. (The Latin Library): Liber secundus. VII. [19] — solstitiis
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: solstitiis.
  3. 3.0 3.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber secundus, cap. 106, [229] — solstitiis