Discretiva

  solutionibus dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Modus flexurae originis
solūtiōnibus casus dativus pluralis substantivi solūtiō
solūtiōnibus casus ablativus pluralis substantivi solūtiō

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /soluːtiˈoːnibus/(classice)
Syllabificatio phonetica: so·lū·ti·ō·ni·bus — morphologica: solution-ibus

Loci

+/-
C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

+/-

saec. I.

  • ambo prosunt dysintericis et solutionibus ventris in vino austero ternis digitis flore capto et similiter bis die poto, ulceribus veteribus et ambustis cum cera et per se oris ulceribus. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXIV, cap. 48, [81] — solutionibus
  2. Vicicitatio: solutionibus.