Discretiva

  solvantur dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

Proprietates grammaticales +/-

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
solvantur tertia pluralis praesens passiva coniunctivus solvō (solvere)

Appellatio +/-

 API: /solˈwantur/(classice)
Syllabificatio phonetica: sol·van·tur — morphologica: solv-antur

Loci +/-

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana +/-

saec. I.

  • somnum etiam facere traduntur et ulcera oris sanare commanducatae cum pane, et canis morsus virides ex aceto inlitae aut siccae cum melle * * * et vino, ita ut post diem tertium solvantur. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XX, cap. 20, [39] — solvantur
  2. Vicicitatio: solvantur.