solvatur
Discretiva
solvatur dictio est in variis linguis: |
Formae affines +/-
Latine +/-
Proprietates grammaticales +/-
Forma | Persona | Tempus | Vox | Modus | Verbum |
---|---|---|---|---|---|
solvātur | tertia singularis | praesens | passiva | coniunctivus | solvō (solvere) |
Appellatio pronuntiatusque +/-
API: /solˈwaːtur/ (classice) - Syllabificatio phonetica: sol·vā·tur — morphologica: solv-atur
Loci +/-
Aulus Cornelius Celsus 30 | C. Plinius Secundus 23-79 | |||||||||||||||||||||
antiq. | class. | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
Latinitas Romana +/-
- Cum vero vetus quartana raro nisi vere solvatur, utique eo tempore attendendum est, ne quid fiat, quod valetudinem impediat. —De Medicina Celsi [1][2]
- hanc inflationibus mederi, melancholicis quoque ac vulneribus recentibus cum melle, ita ne solvatur ante diem septimum, strumis, fistulis in aqua contritam Chrysippus auctor est. —Naturalis historia Plinii [3]
Fontes
- ↑ Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber tertius, XVI. [[1] ] — solvatur
- ↑ Vicicitatio: solvatur.
- ↑ Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XX, cap. 36, [93] — solvatur