superfuit
Discretiva
superfuit dictio est in variis linguis: |
Formae affines +/-
Latine +/-
Proprietates grammaticales +/-
Forma | Persona | Tempus | Vox | Modus | Verbum |
---|---|---|---|---|---|
superfuit | tertia singularis | perfectum | activa | indicativus | supersum (superesse) |
Appellatio pronuntiatusque +/-
API: /suˈperfuit/ (classice) - Syllabificatio phonetica: su·per·fu·it — morphologica: super-fu-it
Loci +/-
Phaedrus opus ca. 30-50 | C. Plinius Secundus 23-79 | ||||||||||||||||||||||
antiq. | class. | I | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
Latinitas Romana +/-
- Aesopi ingenio statuam posuere Attici
- Servumque collocarunt aeterna in basi,
- Patere honoris scirent ut cuncti viam
- Nec generi tribui, sed virtuti gloriam.
- Quoniam occuparat alter ne primus foret,
- Ne solus esset studui; quod superfuit:
- Nec haec invidia, verum est aemulatio.
- Quod si labori faverit Latium meo,
- Plures habebit, quos opponat Graeciae. —Fabulae Phaedri [1][2]
Fontes
- ↑ 1.0 1.1 Phaedrus Augusti libertus, Liber Fabularum. (Bibliotheca Augustana): Liber secundus, Epilogus. Auctor. Versus 6 — superfuit
- ↑ 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: superfuit.
- ↑ 3.0 3.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber duodecimus, cap. 5, [11] — superfuit