Discretiva

  superfutura dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

superfutūra +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Modus flexurae originis
superfutūra casus nominativus singularis · genus femininum participii superfutūrus
superfutūra casus vocativus singularis · genus femininum participii superfutūrus
superfutūra casus nominativus pluralis · genus neutrum participii superfutūrus
superfutūra casus accusativus pluralis · genus neutrum participii superfutūrus
superfutūra casus vocativus pluralis · genus neutrum participii superfutūrus
Appellatio pronuntiatusque +/-
 API: /superfuˈtuːra/(classice)
Syllabificatio phonetica: su·per·fu·tū·ra — morphologica: super-futur-a

superfutūrā +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Modus flexurae originis
superfutūrā casus ablativus singularis · genus femininum participii superfutūrus
Appellatio pronuntiatusque +/-
 API: /superfuˈtuːraː/(classice)
Syllabificatio phonetica: su·per·fu·tū·rā — morphologica: super-futur-a

Loci +/-

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana +/-

saec. I.

  • dolorem sentire non poterat, tactu sensuque omni carebat sine qua nihil sentitur; eadem commeabat recens assidue, exitura supremo et sola ex homine superfutura, denique haec trahebatur e caelo: huius quoque tamen reperta poena est, ut neque id ipsum, quo vivitur, in vita iuvaret. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber undecimus, cap. 115, [277] — superfutura
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: superfutura.