Discretiva

  taxare dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
taxāre secunda singularis praesens passiva imperativus taxō (taxāre)
taxāre
praesens activa infinitivus taxō

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /takˈsaːre/(classice)
Syllabificatio phonetica: ta·xā·re — morphologica: tax-are

Loci

+/-
Lucius Annaeus Seneca
-3…+65
Aulus Gellius
ca. 130-180
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.

  • Clementia liberum arbitrium habet; non sub formula, sed ex aequo et bono iudicat; et absolvere illi licet et, quanti vult, taxare litem. —Ad Neronem caesarem de clementia Senecae [1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

  • Nam qui fertur et rapsatur atque huc atque illuc distrahitur, is vexari proprie dicitur, sicuti ‘taxare’ pressius crebriusque est quam ‘tangere’, unde id procul dubio inclinatum est, et ‘iactare’ multo fusius largiusque est quam ‘iacere’, unde id verbum traductum est, et ‘quassare’ quam ‘quatere’ gravius violentiusque est. —Noctes Atticae A. Gellii [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Lucius Annaeus Seneca - Ad Neronem caesarem de clementia. (Universitas Turicensis):  Tomus / Liber 2. 7 — taxare
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: taxare.
  3. 3.0 3.1 Aulus Gellius, Noctes Atticae libri viginti. (Peter K. Marshall, Oxonii MCMLXVIII). Liber secundus. Capitulum VI, [5] — taxare