Discretiva

  terminata dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

termināta

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Modus flexurae originis
termināta casus nominativus singularis · genus femininum participii terminātus
termināta casus vocativus singularis · genus femininum participii terminātus
termināta casus nominativus pluralis · genus neutrum participii terminātus
termināta casus accusativus pluralis · genus neutrum participii terminātus
termināta casus vocativus pluralis · genus neutrum participii terminātus
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: /ter.miˈnaːta/(classice)
Syllabificatio phonetica: ter·mi·nā·ta — morphologica: terminat-a

terminātā

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Modus flexurae originis
terminātā casus ablativus singularis · genus femininum participii terminātus
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: /ter.miˈnaːtaː/(classice)
Syllabificatio phonetica: ter·mi·nā·tā — morphologica: terminat-a

Loci

+/-
M. Tullius Cicero
-106…-43
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (46 a.C.n. / 708 a.u.)

  • Atque id in dicendo numerosum putatur, non quod totum constat e numeris, sed quod ad numeros proxime accedit; quo etiam difficilius est oratione uti quam versibus, quod in illis certa quaedam et definita lex est, quam sequi sit necesse; in dicendo autem nihil est propositum, nisi ut ne immoderata aut angusta aut dissoluta aut fluens sit oratio. Itaque non sunt in ea tamquam tibicini percussionum modi, sed universa comprehensio et species orationis clausa et terminata est, quod voluptate aurium iudicatur. —Orator ad M. Brutum Ciceronis [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - Orator ad M. Brutum. (The Latin Library): LVIII. [198] — terminata
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: terminata.