Discretiva

  terminatos dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

terminātōs

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Modus flexurae originis
terminātōs casus accusativus pluralis · genus masculinum participii terminātus
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: /termiˈnaːtoːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: ter·mi·nā·tōs — morphologica: terminat-os

Loci

+/-
M. Fabius Quintilianus
ca. 35–100
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 90–96 p.C.n.)

  • Illa tamen quomodo effugient, ut non, quamvis feminina singulari nominativo «us» litteris finita numquam genetivo casu «ris» syllaba terminentur, faciat tamen «Venus» «Veneris»? Item, cum «es» litteris finita per varios exeant genetivos, numquam tamen eadem «ris» syllaba terminatos, «Ceres» cogat dici «Cereris»? —Institutio oratoria Quintiliani [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber primus, VI. [14] — terminatos
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: terminatos.