Discretiva

  transeatur dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
trānseātur tertia singularis praesens passiva coniunctivus trānseō (trānsīre)
Appellatio pronuntiatusque +/-
 API: /traːnseˈaːtur/(classice)
Syllabificatio phonetica: trāns·e·ā·tur — morphologica: trans-eatur

Loci +/-

Latinitas Romana +/-

class.

  • … ut populis, alnis, salici, quae vel inverso surculo seritur. iam haec ibi disponuntur, ubi libeat esse eas. quamquam seminarii curam ante convenit dici, quam transeatur ad alia genera. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber septimus decimus, cap. 13, [68] — transeatur
  2. Vicicitatio: transeatur.