Discretiva

  transiere dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
trānsiēre tertia pluralis perfectum activa indicativus trānseō (trānsīre)
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: /traːnsiˈeːre/(classice)
Syllabificatio phonetica: trāns·i·ē·re — morphologica: trans-i-ere
Formae aliae
+/-

Loci

+/-

Latinitas Romana

+/-

class.

  • nam Persicae arbores sero et cum difficultate transiere, ut quae in Rhodo nihil ferant, quod primum ab Aegypto earum fuerat hospitium. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber quintus decimus, cap. 13, [45] — transiere
  2. Vicicitatio: transiere.