unescere

Discretiva

unescere dictio est in variis linguis:

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
ūnēscere	secunda singularis	praesens	passiva	imperativus	ūnēscō (ūnēscere)
ūnēscere	—	praesens	activa	infinitivus	ūnēscō

API: /uːˈneːs.ke.re/

Syllabificatio phonetica: ū·nēs·ce·re — morphologica: unesc-ere

saec. V.

Nempe testimonium quod a nobis disparascere arbitrabaris, animadvertis nobiscum profectu disputationis unescere, tibique tenuissimos sui tramites ad infinita illocalium regionum spatia ducentes obverso poste claudere: quia corporeae amplitudinis angustum incorporalium subtilitatum immensa non capiens, nec distantiam sine loco, nec verbum sine strepitu, nec gremium sine spatio complecti potest. —De statu animae Claudiani Mamerti (ca. 425-474). Liber tertius. Caput IX. Quod multum distet inter visionem oculorum et visionem animae: cum animae visio intellectus sit.