Appellatio pronuntiatusque

+/-
ūtilis API: [ˈuːtɪlɪs](classice)

Notatio

+/-
Latine: ūtor (ūtī, ūsus sum).

Nomen adiectivum

+/-

ūtil|is, -is, -e

  1. √ Quo uti possumus, qui usui est; prōficuus, accommodātus.[1]
  2. Commodus, lucrōsus

Declinatio

+/-
positivus singularis positivus pluralis
 cas. masc. fem. neut.  cas. masc. fem. neut.
nom. ūtilis ūtilis ūtile nom. ūtilēs ūtilēs ūtilia
gen. ūtilis ūtilis ūtilis gen. ūtilium ūtilium ūtilium
dat. ūtilī ūtilī ūtilī dat. ūtilibus ūtilibus ūtilibus
acc. ūtilem ūtilem ūtile acc. ūtilēs ūtilēs ūtilia
abl. ūtilī ūtilī ūtilī abl. ūtilibus ūtilibus ūtilibus
voc. ūtilis ūtilis ūtile voc. ūtilēs ūtilēs ūtilia

Dictiones collatae

+/-

Synonyma

Dictiones derivatae

+/-

Translationes

+/-

Fontes

  1. Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. IV (R-S) / Tom. IV (T-Z), p. 892 — “ŪTILIS, e, adject.”