Discretiva

  vicenas dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Modus flexurae originis
vīcēnās casus accusativus pluralis · genus femininum numeri vīcēnī

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /wiːˈkeːnaːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: vī·cē·nās — morphologica: vicen-as

Loci

+/-
Marcus Terentius Varro
-116…-27
C. Plinius Secundus
23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 47-45 a.C.n.)

  • Sunt qui tris naturas rerum putent esse, simile, dissimile, neutrum, quod alias vocant non simile, alias non dissimile: sed quamvis tria sint simile, dissimile, neutrum, tamen potest dividi etiam in duas partes sic, quodcumque conferas, aut simile esse, aut non esse: simile esse et dissimile, si videatur esse, ut dixi; neutrum, si in neutram partem praeponderet, ut, si duae res, quae conferuntur, vicenas habent partes, et in his denas habeant easdem, denas alias ad similitudinem et dissimilitudinem aeque animadvertendas. —De lingua Latina Varronis [1][2]

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

  • Nunc ex his generibus, quae Romam invehuntur, levissimum est Gallicum atque Chersonneso advectum, quippe non excedunt modii vicenas libras, si quis granum ipsum ponderet. Sardum adicit selibram, Alexandrinum et trientem – hoc et Siculi pondus –, Baeticum totam libram addit, Africum et dodrantem. in transpadana Italia scio vicenas quinas libras farris modios pendere, circa Clusium et senas. —Naturalis historia Plinii [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Terentius Varro - De lingua Latina. Universitas Turicensis: Liber septimus], III. — vicenas
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: vicenas.
  3. 3.0 3.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber duodevicesimus, cap. 12, [66] — vicenas