adferam

Discretiva

adferam dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
adferam	prima singularis	praesens	activa	coniunctivus	adferō (adferre)
adferam	prima singularis	futurum	activa	indicativus	adferō (adferre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈadferam/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ad·fe·ram — morphologica: ad-fer-am

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Marcus Terentius Varro -37

Lucius Annaeus Seneca -3/+65

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

antiq.

class.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Nec ego nunc ipse aliquid adferam melius. ut enim modo dixi, omnibus fere in rebus sed maxime in physicis quid non sit citius quam quid sit dixerim. roges me quid aut quale sit deus: auctore utar Simonide, de quo cum quaesivisset hoc idem tyrannus Hiero, deliberandi sibi unum diem postulavit; —De natura deorum Ciceronis

class.

• Cum alius eum salutasset, alius conviciatus esset, qui tam sero venisset ad constitutum, Videbo iam vos, inquit, balatrones, et hoc adferam meum corium et flagra. —De agricultura Varronis

class.

• Et Platonis argumentum adferam — quid enim nocet alienis uti ex parte qua nostra sunt? —De ira Senecae
• Morbum morte non fugiam, dumtaxat sanabilem nec officientem animo. Non adferam mihi manus propter dolorem; sic mori vinci est. —Ad Lucilium epistulae morales Senecae

saec. I.

• Ne pugnemus igitur, cum praesertim plurimis alioqui Graecis sit utendum. Nam certe et philosophos et musicos et geometras dicam, nec vim adferam nominibus his indecora in Latinum sermonem mutatione. —Institutio oratoria Quintiliani