adferat

Discretiva

adferat dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
adferat	tertia singularis	praesens	activa	coniunctivus	adferō (adferre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈadferat/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ad·fe·rat — morphologica: ad-fer-at

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Titus Livius -58/+17

P. Ovidius Naso -42…+18

C. Plinius Secundus 23-79

Decimus Iunius Iuvenalis 100-128

antiq.

class.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Hic ego: Laudare igitur eloquentiam et quanta vis sit eius expromere quantamque eis qui sint eam consecuti dignitatem adferat, neque propositum nobis est hoc loco neque necessarium. —Brutus Ciceronis

class.

• Bene vertat, inquit obsideamus Lacedaemonem quando ita placet; illud modo ne fallat: cum res tam lenta quam ipsi scitis, oppugnatio urbium sit et obsidentibus prius saepe quam obsessis taedium adferat, iam nunc hoc ita proponere vos animis oportet, hibernandum circa Lacedaemonis moenia esse. —Ab urbe condita Titi Livii

class.

• fac plebem, mihi crede, tuam; sit semper in illa

ianitor et thalami qui iacet ante fores.

nec dominam iubeo pretioso munere dones:

parva, sed e parvis callidus apta dato.

dum bene dives ager, cum rami pondere nutant,

adferat in calatho rustica dona puer.

rure suburbano poteris tibi dicere missa,

illa vel in Sacra sint licet empta via.

adferat aut uvas, aut quas Amaryllis amabat –

at nunc castaneas non amat illa nuces. —Ars amatoria Ovidii Nasonis

saec. I.

• fit Campano simile in multis partibus Italiae provinciisque, sed octonas plumbi libras addunt et carbone recocunt propter inopiam ligni. quantum ea res differentiae adferat, in Gallia maxime sentitur, ubi inter lapides candefactos funditur; exurente enim coctura nigrum atque fragile conficitur. —Naturalis historia Plinii

saec. II.

• haec illi veteres praecepta minoribus; at nunc

post finem autumni media de nocte supinum

clamosus iuvenem pater excitat: ‹accipe ceras,

scribe, puer, vigila, causas age, perlege rubras

maiorum leges; aut vitem posce libello,

sed caput intactum buxo narisque pilosas

adnotet et grandes miretur Laelius alas;

dirue Maurorum attegias, castella Brigantum,

ut locupletem aquilam tibi sexagesimus annus

adferat; aut, longos castrorum ferre labores

si piget et trepidum solvunt tibi cornua ventrem

cum lituis audita, pares quod vendere possis

pluris dimidio, nec te fastidia mercis

ullius subeant ablegandae Tiberim ultra,

neu credas ponendum aliquid discriminis inter

unguenta et corium: lucri bonus est odor ex re

qualibet. illa tuo sententia semper in ore

versetur dis atque ipso Iove digna poeta:

«unde habeas quaerit nemo, sed oportet habere.»› —Saturae D. Iuni Iuvenalis