adfert
Discretiva
|
adfert dictio est in variis linguis: |
Formae affines +/-
Latine +/-
Proprietates grammaticales +/-
| Forma | Persona | Tempus | Vox | Modus | Verbum |
|---|---|---|---|---|---|
| adfert | tertia singularis | praesens | activa | indicativus | adferō (adferre) |
Appellatio pronuntiatusque +/-
API: /ˈadfert/ (classice) - Syllabificatio phonetica: ad·fert — morphologica: ad-fer-t
Formae aliae +/-
Loci +/-
| Aulus Cornelius Celsus 30 | C. Plinius Secundus 23-79 | |||||||||||||||||||||
| antiq. | class. | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
Latinitas Romana +/-
- Si quid etiam abscessit, et antequam suppuraret manente adhuc febre subsedit, periculum adfert primum furoris, deinde interitus. —De Medicina Celsi [1][2]
- nec pontes transeunt per raritatem eorum tralucentibus fluviis, mirumque dictu, sitiunt et si mutentur aquae; ut bibant cogendae exorandaeve sunt. nec nisi spatiosa in cubitu laxitas tuta; varia namque somnio visa concipiunt ictu pedum crebro, qui nisi per inane emicuit, repulsu durioris materiae clauditatem ilico adfert. —Naturalis historia Plinii [3][2]
Fontes
- ↑ 1.0 1.1 Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber secundus, VII. [[26] ] — adfert
- ↑ 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: adfert.
- ↑ 3.0 3.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber octavus, cap. 68, [169] — adfert