Discretiva

  aestimaturum dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

Proprietates grammaticales +/-

Forma Modus flexurae originis
aestimātūrum casus accusativus singularis · genus masculinum participii aestimātūrus
aestimātūrum casus nominativus singularis · genus neutrum participii aestimātūrus
aestimātūrum casus accusativus singularis · genus neutrum participii aestimātūrus
aestimātūrum casus vocativus singularis · genus neutrum participii aestimātūrus

Appellatio +/-

 API: /ae̯stimaːˈtuːrum/(classice)
Syllabificatio phonetica: aes·ti·mā·tū·rum — morphologica: aestimat-ur-um

Loci +/-

Titus Livius
-58…+17
Quintus Curtius Rufus
fl. 50
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.

  • Ceterum, etsi Cotys Persei gratiam praetulisset amicitiae populi Romani, magis quid se dignum esset, quam quid merito eius fieri posset, aestimaturum, filium atque obsides ei remissurum. Beneficia gratuita esse populi Romani; pretium eorum malle relinquere in accipientium animis quam praesens exigere. —Ab urbe condita Titi Livii [1]

saec. I.

  • Contra Theaetetus Atheniensis orsus est dicere: Neminem pium habitu corporis suos aestimaturum, utique saevitia hostis, non natura calamitosos. Dignum esse omni malo, qui erubesceret fortuito: tristem enim de mortalitate ferre sententiam et desperare misericordiam, quia ipse alteri denegaturus sit. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi [2][3]

Fontes

  1. Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (The Latin Library): Liber XLV, caput 42, [10] — aestimaturum
  2. 2.0 2.1 Quintus Curtius Rufus - Historiae Alexandri Magni. (Bibliotheca Augustana), Liber V. Capitulum V, [17] — aestimaturum
  3. 3.0 3.1 Vicicitatio: aestimaturum.