Discretiva

  communicaturae dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Modus flexurae originis
commūnicātūrae casus genitivus singularis · genus femininum participii commūnicātūrus
commūnicātūrae casus dativus singularis · genus femininum participii commūnicātūrus
commūnicātūrae casus nominativus pluralis · genus femininum participii commūnicātūrus
commūnicātūrae casus vocativus pluralis · genus femininum participii commūnicātūrus

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /kom.muːni.kaːˈtuːrae̯/(classice)
Syllabificatio phonetica: com·mū·ni·cā·tū·rae — morphologica: com-municat-ur-ae

Loci

+/-
Q. Septimius Florens Tertullianus
ca. 150-230
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas postclassica

saec. III.

  • Sequens nunc vocabulum ‘mortuorum’ aeque dispice cui substantiae insideat. Quanquam in hac materia admittamus interdum mortalitatem animae adsignari ab haereticis, ut si anima mortalis resurrectionem consecutura est praeiudicium sit et carni non minus mortali resurrectionem communicaturae, sed nunc proprietas vocabuli vindicanda est suae sorti. —De resurrectione carnis Tertulliani [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Quintus Septimius Florens Tertullianus - De resurrectione carnis. (The Latin Library): Capitulum 18, [10] — communicaturae
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: communicaturae.