Discretiva

  conferente dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

cōnferente +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Modus flexurae originis
cōnferente casus ablativus singularis participii cōnferēns
Appellatio pronuntiatusque +/-
 API: /koːnfeˈrente/(classice)
Syllabificatio phonetica: cōn·fe·ren·te — morphologica: con-fer-ent-e

Italice +/-

conferente +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
conferente
praesens activa participium conferire
Appellatio pronuntiatusque +/-
 API: /konfeˈrɛnte/
Syllabificatio phonetica: con·fe·ren·te — morphologica: con-fer-ente

Loci +/-

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana +/-

saec. I.

  • neque in opere tantum, sed in fetu quoque adiuvant eas, multum ad calorem conferente turba. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber undecimus, cap. 11, [27] — conferente
  2. Vicicitatio: conferente.